The effect of peacedeals

In het basisartikel voor deze blog van Syed Saleem Shahzad (Deux stratégies islamistes qui s’opposent. Al-Qaida contre les talibans) en in een voorgaand topic (Splitting the troops) komt het vredesakkoord tussen de Taliban en de Pakistaanse overheid in september 2006 ter sprake. Deze zou, zoals we nu al reeds weten, volgens sommigen, waaronder de Pakistaanse overheid, een brug geslaan hebben tussen al-Qaeda en de Taliban. Er zijn echter in het verleden al meerdere vredesonderhandelingen gesloten tussen de Pakistaanse overheid en de Taliban en hierbij willen we verder een licht werpen of deze vredesonderhandelingen wel degelijk het doel bewerkstelligen dat het Pakistaanse regime onder Musharref op het oog hebben.

Eerste en vooral moeten we erop wijzen dat de Pakistaanse overheid benadrukt dat de akkoorden die gesloten worden enkel en alleen ondertekend worden door Waziristaanse stamhoofden. Doordat er echter ook Talibanmilitanten aanwezig zijn, worden deze onderhandelingen meestal gezien als een overgave van de Pakistanen aan niet alleen de stamhoofden in Waziristan, maar ook aan de Taliban en zelfs al-Qaeda. Het laatste vredesakkoord, dat van september 2006, hield het volgende in:
1. There shall be no cross-border movement for militant activity in Afghanistan. On its part, the Government pledged not to undertake any ground or air operations against the militants and to resolve issues through local customs and traditions.
2. The agreement will come into force with the relocation of the Army from checkpoints in the region. The Khasadar force [a local tribal force] and Levy personnel [tribal militias] will take over the check-posts.
3. Foreigners living in North Waziristan will have to leave Pakistan, but those who cannot leave will be allowed to live peacefully, respecting the law of the land and the agreement.
4. Both parties will return each other’s weapons, vehicles and communication equipment seized during various operations.
5. Tribal elders, mujahidin and the Utmanzai tribe would ensure that no-one attacked security force personnel and state property.
6. There will be no target killing and no parallel administration in the agency.
7. Militants would not enter the settled districts adjacent to North Waziristan.
8. Government would release prisoners held in military operations and would not arrest them again.
9. Tribesmen’s “incentives” would be restored. The administration is to resolve disputes in accordance with local customs and traditions.
10. Government would pay compensation for the loss of life and property of innocent tribesmen during recent operations.
11. There is no ban on display of arms. However, tribesmen will not carry heavy weapons.
12. A 10-member committee--comprising elders, members of political administration and ulema [religious scholars]--is to monitor progress of the accord and ensure its implementation.[1]
Volgens de Pakistaanse overheid gaat het om een conflictbeheersing en niet om een overgave. Ook Evagoras C. Leventis treedt deze stelling bij. Het zou gaan om een bevestiging van de bestaande situatie. Een status-quo die vitaal zou zijn in de strategie van Musharref in het terugdringen van het moslimextremisme. Het is een feit dat de Federally Administered Tribal Areas (FATA), waar de twee Waziristans onderdeel van uitmaken en die aan de grens ligt met Afghanistan, nooit helemaal geïncorporeerd geweest zijn in de Pakistaanse staat. De Pakistaanse overheid controleert het gebied enkel door middel van lokale politieke agenten (PA) die aangeduid zijn door de centrale overheid, maar wel gesteund worden door de stamhoofden, de Kasadars en het Levy-personeel. Waar het kan worden de regels en gewoonten van de lokale bevolking toegepast voor zover dit niet in conflict komt met de belangen van de staat.

Toch, als men deze lijst met eisen en toegevingen onder ogen neemt, kan men inderdaad eerder besluiten dat het meer gaat om een overgave dan om beheersing van het conflict. Zeker wanneer men rekening houdt met de groeiende Islamisatie van de FATA. Men kan zelfs verder gaan en spreken van een toenemende Talibinisatie de laatste 10 jaar. De lokale bevolking heult meer en meer met de ideologie van de Taliban die hun oorsprong hebben in het oosten van Afghanistan. Er is meer en meer sprake van de Pakistaanse Taliban, lokale bewegingen die aansluiting gezocht hebben bij de (Afghaanse Taliban). Beide bevolkingsgroepen maken immers deel uit van dezelfde etnische groepering: de Pashtuns.
Bovendien zijn er elementen die aantonen dat er verschillende voorwaarden niet nageleefd zijn. Zo zouden na de ondertekening van het laatste akkoord in 2006 de acties tegen Pakistaanse troepen zijn verminderd maar in Afghanistan enorm zijn toegenomen. Met andere woorden, men zou daar een indicatie kunnen zien dat de eerste voorwaarde niet nageleefd is geweest. De Pakistaanse overheid wou haar controle over het gebied handhaven door het grootste gedeelde ervan over te laten aan de milities (nu onder invloed van de Taliban) die ze al een aantal jaren tracht te bekampen. Bovendien, en waarschijnlijk daardoor, zouden Taliban- en al-Qaedamilitanten van de vredesakkoorden handig gebruik gemaakt hebben om hun posities rond de Afghaanse-Waziristaansegrens en diep in Waziristan te verstevigen en uit te breiden samen met hun groeiende invloed op de lokale bevolking.
Daarnaast moet men rekening houden met het feit dat de verschillende stammen wel opgewassen zouden zijn tegen de Taliban en al-Qaeda, als het niet was dat de Taliban, al-Qaeda en hun groot aantal Waziristaanse militanten/strijders iedereen, waaronder vele PA’s, vermoorden wanneer deze samenwerken met de Pakistaanse overheid. Met andere woorden: door de vredesonderhandelingen verliest de Pakistaanse overheid meer en meer veld terwijl de Talibanisatie van de FATA zich meer en meer verder zet.
Wat al-Qaeda betreft en voorwaarde drie, die volgens sommigen aanleiding hebben gegeven voor de veronderstelde scheiding tussen de Taliban en al-Qaeda. De buitenlandse militanten zouden moeten verdreven worden uit Waziristan en de Tribal Belt. Men heeft echter over het hoofd gezien dat de vele van deze buitenlanders getrouwd zijn met lokale inwoners, waardoor zij door de lokale bevolking niet meer gezien worden als buitenlanders.
Bovendien hebben talloze acties plaatsgevonden, sinds het laatste vredesakkoord, op Pakistaans grondgebied door de toenemende Islamisatie in het land, al dan niet met behulp van de Taliban en al-Qaeda. Denk maar aan de bestorming van de Lal Masjid en de moord op Bhutto.


door Jorn Brewaeys


Bronnen:
- Evagoras C. Leventis, THE WAZIRISTAN ACCORD, Middle East Review of International Affairs, Vol. 11, No. 4 (December 2007), 19-37. (http://meria.idc.ac.il/journal/2007/issue4/pdf/4.pdf. Laatst geraadpleegd op 31 december 2007.)


[1] Evagoras C. Leventis, THE WAZIRISTAN ACCORD, Middle East Review of International Affairs, Vol. 11, No. 4 (December 2007), p. 27.